Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πολλά βιβλία που εστιάζουν και αναδεικνύουν το γυναικείο βίωμα, φωτίζοντας πλευρές μέχρι πρότινος αθέατες για το κοινό μάτι, πλευρές που δυστυχώς συζητιούνταν υπό το πρίσμα της κλειδαρότρυπας και του κιτρινισμού. Στο σήμερα τα πράγματα αλλάζουν λίγο λίγο.

Το βιβλίο του Λουί «Η Μονίκ δραπετεύει» (Εκδόσεις Αντίποδες, Μετάφραση Στέλα Ζουμπουλάκη) είναι ένα βιβλίο βαθιά ενδυναμωτικό, χωρίς να αποσκοπεί αμιγώς στο να είναι τέτοιο. Μοιάζει μια μεγάλη αγκαλιά σε γυναίκες που παλεύουν -πολλές φορές ξανά και ξανά- να ξεφύγουν από κακοποιητικές σχέσεις, δείχνοντας την πορεία που συχνά μοιάζει με ένα ακατανόητο μπρος πίσω. Αυτό το «ακατανόητο» ο Λουί καταφέρνει να το κάνει κατανοητό, δείχνοντας με απόλυτη ειλικρίνεια την προσπάθεια της μητέρας του, αλλά και τις αντιδράσεις των σημαντικών της άλλων, στον δρόμο που οδηγεί τελικά στην αυτονομία και την ελευθερία.

Ποιο θέμα διαπραγματεύεται το βιβλίο; Το «Η Μονίκ δραπετεύει» αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του πρότερου βιβλίου του συγγραφέα «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» (περισσότερα για αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Διαπραγματεύεται τη φυγή της μητέρας του από μια ακόμη κακοποιητική σχέση, την τρίτη στη σειρά με την οποία η Μονίκ βρίσκεται αντιμέτωπη.

Το βιβλίο εστιάζει στη ζωή της μητέρας του συγγραφέα, μετά την αποχώρηση της από τον πολύχρονο γάμο με τον πατέρα του, ο οποίος ασκούσε στην ίδια – αλλά και σε όλα τα μέλη της οικογένειας- βαθιά λεκτική και ψυχολογική βία. Και ενώ στο «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» η Μονίκ ζει στο Παρίσι, έχοντας βρει στέγη και έρωτα δίπλα σε έναν άλλον άντρα και μοιάζει ευτυχισμένη, σε αυτό το βιβλίο αποδεικνύεται πως αυτός ο «άλλος άντρας» μοιάζει επικίνδυνα με τους δυο προηγούμενους.

Έτσι η Μονίκ βρίσκεται αναμεμειγμένη σε μια γνωστή συνθήκη: στην υποτίμηση, στον οικονομικό έλεγχο, στη ψυχολογική αλλά και -για πρώτη φορά- στη σωματική βία. Και για μια ακόμη φορά, αποφασίζει να δραπετεύσει. Όμως τώρα δεν είναι μόνο αποφασισμένη, είναι και πολύ καλύτερα συνειδητοποιημένη.

Το βιβλίο -γραμμένο από την οπτική του Λουί- περιγράφει βήμα βήμα τον δρόμο προς την ανεξαρτησία της μητέρας του. Έναν δρόμο στον οποίο εκείνη χρειάζεται βοήθεια για να βρει τον εαυτό της. Αυτή τη φορά όμως, η βοήθεια έρχεται από τα παιδιά της και όχι από κάποιον άλλον άνδρα, τον μόνο δρόμο που μέχρι πρόσφατα γνώριζε η Μονίκ. Για αυτό και η αναθεώρηση της είναι πολύ πολύ σπουδαία, καθώς είναι έτοιμη να εγκαταλείψει όλα τα μαθημένα της και να περπατήσει σε εντελώς νέους δρόμους.

Λίγα λόγια για τους χαρακτήρες: Και σε αυτό το βιβλίο του Λουί, δυο είναι τα βασικά πρωταγωνιστικά πρόσωπα, η μητέρα του Μονίκ και ο ίδιος ο συγγραφέας. Για μια ακόμη φορά ο συγγραφέας αποτυπώνει με καθαρότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια τον χορό εντός της μητέρας του, η οποία παλεύει εκ νέου να εγκαταλείψει μια κακοποιητική σχέση αλλά και τον κοινό χορό μητέρας και γιου προκειμένου να ξαναβρούν τα πατήματα τους και να φτιάξουν τη σχέση τους.

Ο Λουί και σε αυτό το βιβλίο εξακολουθεί να παραμένει γνήσιος ως προς τη γραφή του μα κυρίως ως προς τα συναισθήματα του. Το βιβλίο δεν είναι μια ωδή στο πόσο καλός γιός στάθηκε εκείνος, ούτε στο πόσο γενναία αποδείχτηκε η μητέρα του, αλλά μια καταγραφή όλων των αντιφατικών συναισθημάτων που ενυπάρχουν σε τόσο δύσκολες συνθήκες. Αμφισβήτηση, ενοχές, δυσπιστία, θλίψη και φόβος. Μα και πίστη, δοτικότητα, αγάπη, αναγνώριση και ελπίδα. Αυτό το ετερόκλητο συναισθηματικό μωσαϊκό είναι που τελικά κάνει το βιβλίο τόσο αυθεντικό και πολύτιμο και αναδεικνύει τον συγγραφέα του σε έναν ικανό μάστορα της γραφής μα και της ίδιας της ζωής.

Διαβάστε αυτό το βιβλίο εάν: αναρωτιέστε και εσείς συχνά γιατί οι γυναίκες μπλέκουν συχνά σε κακοποιητικές σχέσεις ή τι τις κρατά και δε μπορούν να ξεφύγουν. Το βιβλίο του Λουί είναι ένα εξαιρετικό κείμενο που φωτίζει τα μοτίβα που ανακύπτουν στην κακοποίηση, μοτίβα που ασυνείδητα αναπαράγονται ξανά και ξανά και ξανά μέχρι η δυσφορία να είναι τέτοια που η γυναίκα δε θα μπορεί πια να αποστρέψει το βλέμμα ή να αποδώσει τα όσα συμβαίνουν στους άλλους. Το σπουδαίο σε αυτό το βιβλίο είναι η άρση του στίγματος για γυναίκες «που πηγαίνουν γυρεύοντας», «που τα θέλουν και τα παθαίνουν» «που δεν βάζουνε μυαλό», στίγμα το οποίο προκύπτει ακριβώς από τα παραπάνω σχόλια. Για τις πραγματικές αιτίες και τη μεγαλύτερη εικόνα, διαβάστε το «Η Μονίκ δραπετεύει».

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Εντουάρ Λουί γεννήθηκε στην Αλλενκούρ της Γαλλίας το 1992 με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ. Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στην École Νormale. Το πρώτο του βιβλίο, Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης, 2018), προκάλεσε έντονη δημόσια συζήτηση, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, μεταφράστηκε σε πάνω από είκοσι γλώσσες και διασκευάστηκε για το θέατρο, όπως και όλα τα επόμενα έργα του. Από τους αντίποδες κυκλοφορούν σε μετάφραση Στέλας Ζουμπουλάκη η Ιστορία της βίας (2019), το Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου (2020), οι Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας (2021) η συζήτηση ανάμεσα στον Εντουάρ Λουί και τον Κεν Λόουτς, Διάλογος για την τέχνη και την πολιτική (2021), η Αλλαγή: μέθοδος (2022) και το Η Μονίκ δραπετεύει (2024). (Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα των εκδόσεων Αντίποδες)

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Συγγραφέας: Εντουάρ Λουί

Μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη

Εκδόσεις: Αντίποδες

Έτος έκδοσης: 2024

Αριθμός σελίδων: 144